დედამიწა ჩვენი სახლია

მკითხველო! ზოგადად ვიცით რა არის თბილი სახლი...
ადგილი, რომელიც მელანქოლიური სითბოთია სავსე, ამიტომ შეგახსენებთ, რომ დედამიწა ბრუნავს, მას კი ბრუნვისთვის ძალა სჭირდება, ამისთვის საჭიროა დავახმაროთ ჩვენი ცხოვრებისეული ფილოსოფია, მაგრამ ეს ხომ უბრალო სიტყვებით თამაშია და მეტი არაფერი, ამიტომაც მინდა, რომ კვალდაკვალ მომყვე და გულდასმით უსმინო მბოდავის და უბრალო მჯღაპნელის ჩახლართულ სიტყვებს, რომლებიც ფერადი წერტილებით სავსე სალვადორ დალის ტილოს წააგავს, ძალიან მინდა დადაისთა სასაფლაოზე გესაუბროთ, მაგრამ რას ვიზავ, მე დედამიწა მსოფლიო ფანტასტიკის და ჩვენი (პარანორმალთა) სახლად უნდა ვაქციო...

აქამდე რაც ვილაპარაკე, მოდით ამას შესავალი ან პატარა ლირიული გადახვევა ვუწოდოთ.
ეხლა კი მინდა დედამიწასთან მივიდე და ჩაგახედოთ მის რეალურ სამყაროში, იმიტომ რომ, შეიძლება თქვენ მხოლოდ მის გარსს იცნობთ.
რამდენიც არ უნდა ვაკრიტიკო ადამიანთა მოდგმა და მათი სამყარო, დედამიწა მაინც ჩვენი სახლია.

სახლი ფერადი ოცნებებით

ერთ მიყრუებულ ადგილას იდგა ერთი პატარა სახლი,რომელიც ჩემს ოცნებებს ეკუთვნოდა,ისინი ლამაზ და ჭრელ ძაფებს გავდნენ,რომელნიც ამ პატარა სახლში დანავარდობდნენ,როგორც ღრუბლები ცისფერ ცაზე.მათ თავისი სამყარო ჰქონდათ შექმნილი,სანამ არ გამოჩნდებოდა რეალობა და არ დაანგრევდა ოცნებებს.რეალობის გამოჩენისას ჩემი ოცნებები დაიმალნენ და რეალობამ მიისაკუთრა სახლი,რომელიც ჭრელ ოცნებებს ეკუთვნოდა,რეალობამ დამისვა ათასი კითხვა:

ოდესმე გოგრძვნია თავი დაკარგულათ?

ოდესმე გიგრძვნია თითქოს გაქრობა დაიწყე და მალე გამჭირვალე გახდები?

ოდესმე გიგრძვნია თითქოს ერთადერთი ვისაც შენი ესმის შენ ხარ?

ოდესმე გიგრძვნია თითქოს სახე დაკარგე?

ოდესმე გიგრძვნია თითქოს ყველა ვისიც გჯეროდა აღარ არიან ისინი ვისიც უნდა გჯეროდეს?

ოდესმე გიგრძვნია, რომ არ იცი სად არის შენი ადგილი?

ოდესმე გიგრძვნია,რომ სიკვდილი აღარაა შენთვის ისეთი საშინელი კოშმარი როგორხ ადრე თვლიდი?

ოდესმე აღმოგიჩენია შენი თავი უცხო სამყაროში?

ამ კითხვების დასმის შემდეგ ჩამოვარდა მეტეორიტი და დაეცა ამ პატარა სახლს,გაანადგურა თითოეული ფერადი ოცნება.მორჩა აღარ აქვს სიცოცხლეს აზრი,აღარ მწამს იმის რისიც მწამდა,მე ვარ უსახო ადამიანი,რომელიც მოჩვენებასავით დადის ამ ქვეყანაზე და არავინ დარდობობს მასზე.

                                                                                           /გიორგი ოდიშვილი/

კლოუნი ტოროლა (მოგონება და მომავალი)

აჭრელებულ აივანზე დაბინავებულიყო კლოუნი ტოროლა, მარიონეტების ქუჩაზე კრიტიკოსებმა შეაწუხეს და იმიტომ მოიქცა ასე... სიმაღლის კი ეშინოდა, მაგრამ რა ექნა, ოცნებებს ხომ არ გადამალავდა, რამოდენიმე ოცნება ისედაც ყვავებმა გაიტაცეს, შოკოლადის ბილიკებიც ჩაუხერგეს...

კლოუნი ტოროლა შფოთავდა აღარ სჯეროდა, რომ ოდესმე გაფრენას შეძლებდა და რამის სუიციდი შეეყარა...

მთელი დღე ნარინჯისფერი ლენტებით მორთულ აივნის კიდეზე იჯდა და იქვე ჩამოკიდებულ კატას ეფერებოდა...

ფიქრობდა იმ ეპიკურ პოემაზე, რომლის სიმფონიურ ნაწილებსაც ბავშვობიდან აგროვებდა...

უცებ გაწვიმდა, ტოროლამ თავისი ჩანთა მოჩხრიკა და წითელი ქოლგა ამოიღო, გაშალა და აივნიდან გადახტა...

იგი მიწაზე დაცემის ნაცვლად სალათისფერ ღრუბლებში აიჭრა და იგრძნო, რომ  მარიონეტებს თოკები გადაუჭრა...

კლოუნი ტოროლა მიხვდა, რომ თავისუფალია და დრო იყო შავი ცრემლებით მოხატული ნიღაბი მოეხსნა...

                                                                                         /გიორგი ოდიშვილი/

ნაცრისფერი თოლია

ნისლი იყო და ვერ დავინახე ვინ მიქნევდა ხელს, ალბათ ნაცრისფერი თოლია.ვერ გავიგე რატომ არ მომიახლოვდა, ის ხომ დამეხმარა გული შოკოლადის ფირფიტებათ გადამექცია...

ჩავიკეცე მაყვლის ბუჩქთან და გავდევნე ეს ფიქრები ჩემი თავიდან, არ მინდოდა ნაცრიდფერ თოლიაზე ნაწყენი ვყოფილიყავი. მთელი ეს დრო მაყვლის ბუჩქთან გავატარე, იქნებ მოფრინდესთქო, მაგრამ იმედი გამიცრუა, მან მოელვარე მწვანე ვაშლი გამომიგზავნა და შემომითვალა რომ ის მალე გამოექცევა სამაელს და ისევ მოფრინდება ჩემთან...

თავი დამნაშავეთ ვიგრძენი, მივხვდი რომ სამაელმა იგი შოკოლადის გულის გამო დაატყვევა, ვწუხდი იმის გამო, რომ არ შემეძლო შემესხა ფერადი ფრთები და დამეხსნა სამაელისგან, მის ციხესიმაგრეს "შავი ანგელოზის" ორდენის წევრები იცავდნენ.

ამ ფიქრებში ჩაძირულმა უცებ დავინახე როგორ მოყავდა ჩემსკენ ნაცრისფერი თოლია ოქროსფერ ცხენზე ამხედრებულ ქალღმერთ "ნიკეს".

                                                                                        

                                                                                              /გიორგი ოდიშვილი/

იისფერი ავტობუსი

მივდივარ და მაგონდები.

ვდგავარ ნარინჯისფერ გზაზე და ვხედავ როგორ დაფრინავენ ადამიანები წითელი ქოლგებით...

უცებ შოკოლადის წვიმა წამოვიდა ციდან... მე კიდე უქოლგოთ ვდგავარ და ვერ მივდივარ ბუნაგში,სადაც ატმისფერი სითბო მელოდება...

გაჩერებაზე იისფერი ავტობუსი გაჩერდა, იქ პროზა და პოეზია ერწყმოდა ერთმანეთს... ყველა სკამი დაკავებული იყო... ერთ მხარეს კუბისტები იჯდნენ, მეორე მხარეს ბაროკოს მიმდევრები, ხოლო ოქროსფრად მოწიკწიკე განყოფილებაში დადაისტები მიმზერდნენ.

სალვადორ დალიმ ცერად გადმომხედა, აიღო ფუნჯი და თეთრი ფურცელი სულმთლად ააჭრელა, მხოლოდ ფურცლის ერთი ნაწილი გააფერადა შავათ... შემდეგ კი მითხრა: ეს შენი სამყაროა...

თავი დავუკარი და ნახატი გამოვართვი...

გაიღო ავტობუსის კარები და ჩამოვედი ფოსფორისფრად განათებულ ბუნაგთან...

შევედი ბუნაგში, ჩავწექი ლოგინში და სიზმარში აღმოვაჩინე, რომ თურმე მეძინა.

                                                                                              /გიორგი ოდიშვილი/

კარამელის მზესუმზირები

როდესაც ოცნებებს შოკოლადის მინდორში პეპლების საჭერით დავდევდი, მაშინ აღმოვაჩინე კარამელის მზესუმზირები, რომლებიც თავისი ბრიალა თვალებით მზეს ელამუნებოდნენ და სთხოვდნენ ცოტაოდენ მთვარის მელანქოლიას, იქვე მინდორში თეთრი შოკოლადის ნაკადული მოჩუხჩუხებდა, სადაც ფერად-ფერადი კანფეტები, მოციგურავე თევზებივით დასრიალებდნენ, ლამპიონებზეც შოკოლადის ჩიტები ჩამომსხდარიყვნენ, რომლებსაც მარწყვის გული და ატმის გრძნობები ჰქონდათ.

ჰაერში მოლივლივე, შოკოლადის ფირფიტებით აწყობილ აივანზე კი იჯდა ყინულის გოგონა, რომელსაც თვალებიდან მაყვლის ცრემლები ჩამოსდიოდა.

გაისმა ოქროს საათის წიკწიკა ხმა და გამომეღვიძა კიდეც...

/გიორგი ოდიშვილი/

მასკარადი ჯოჯოხეთში

მოსაწვევი მომივიდა ჯოჯოხეთიდან...

თვით მეფისტოფელი მეპატიჟებოპდა და უარი ვერ ვუთხარი... იგი მასკარადს მართავდა და მიწვეული ყავდა ყველა მაგიური თუ არამაგიური არსებები... გობლინები, დემონები, სირინოზები, ვამპირები, მაქციები, ალქაჯები, დემენტორები, ცალრქიანი ციკლოპები, ჯადოქრები და ყველაზე საზარელნი... "ადამიანები". აქვე დანარნარებდნენ ანგელოზებიც, ვოლანდის უმშვენიერესი ასულიც აქვე ცეცხლოვან ტბასთან გალობდა, ღმერთიც მოწვეული იყო თავისი თეთრი ლაშქარით...

მეფისტოფელი სამეფო ტახტზე ამაყად იჯდა და გველის თვალებს აქეთ-იქით აცეცებდა...

ვოლანდი როიალს მიუჯდა და დაიწყო არაჩვეულებრიცი მუსიკის დაკვრა, დემონებმა ანგელოზები გაიწვიეს საცეკვაოდ, ცალრქიანმა ციკლოპებმა ვამპირები, მაქციებმა ალქაჯები, ხოლო ჯადოქრებმა ადამიანები... ალბათ ესენი არც წარმოგიდგენიათ ერთად ერთ მასკარადზე.

ღმერთის ვაჟმა ვოლანდის ასულს შოკოლადის პენტაგრამა უბოძა საჩუქრად, ანგელოზები დემონებს დაუახლოვდნენ... ასე შეერწყნენ თეთრნი და შავნი ერთმანეთს.

დარბაზში მუსიკა ბობოქრობდა და ამ არსებათა გულები ჰაერში ცეცხლის ენებივით სრიალებდნენ. ამ დროს მე ვიჯექი სისხლისფერ აივანზე და ვესაუბრებოდი ჯადოქარს, რომელმაც ფერადი ფრთები მაჩუქა...

                                                                                              /გიორგი ოდიშვილი/

ბავშვობის ოცნებები

ბავშვობაში ერთ ფაფუკ ღრუბელზე ვიჯექი, საიდანაც ვხედავდი ჩემს ყველა ფერად ოცნებას.ვხედავდი თუ როგორ მიფრინავდა ცაში ფერადი ბუშტები,როგორ გალობდა ჩიტი ლამაზ ხეზე,რომლის ნაყოფსაც ოცნება ერქვა.ვხედავდი თუ როგორ აიჭრებოდა ფრანი ცაში და როგორ დაიწყებდა გუგუნს ვარდისფერი ოცნება.ეს ოცნებები გადაებმეოდნენ ერთმანეთს,შექმნიდნენ ფერად ჯაჭვს,უცებ თვალებში გადამფინებოდა ვარდისფერი ნისლი,რომელიც გზას მასწავლიდა სამყაროსაკენ,სადაც ფაფუკი ღრუბლები დანავარდობდნმენ.როდესაც ნისლი გაქრებოდა,გავახელდი თვალებს,დავინახავდი იმ დიდ ოცნებას,რომელსაც ასრულება არ უწერია.

დიდ ბილიკზე გამოჩნდებოდა შავი ფერის ფიგურა,ის მომკიდებდა ხელს,წამიყვანდა იმ სამყაროში სადაც წვიმიანი ქუჩა მელოდებოდა.

                                                                                              /გიორგი ოდიშვილი/

თოვლი შავი ჩრდილით

ცხოვრება თოვლს გავს,რომლის გვერდებიც შავათაა შეფერადებული,მაგრამ მისი გარეკანი თეთრია,რადგან ის ემალება ხალხს,რომელთაც კრიტიკოსებს უწოდებენ,ემალება იმ ხალხს,რომელთა ფსიქიკა და შეხედულებები ენაში მდებარეობს და არა ტვინის უჯრედებში,ხოლო თოვლი შავი ჩრდილით არის ადამიანი,რომელსაც გააჩნია იმ ვარდისფერი გუგუნის განცდა,რომელიც ბევრ ალოგიკურ ადამიანს არ განუცდია,მე ვგულისხმობ ადამიანს,რომელსაც ყოველივე სიახლის ეშინია.

ამ გრძნობის დროს ადამიანი იკარგება შავ სივრცეში,სადაც ფერადი ოცნებები დანავარდობენ.

უცებ ნათდება ლამპიონები,რომელნიც გზას გინათებენ თეთრი უფსკრულისაკენ,ამ უფსკრულში ისმის მუსიკა,რომელიც ამ სივრცეში გიკავებს და ჩაგძახის სიტყვებს: "დედამიწა ბრუნავს".

                                                                                              /გიორგი ოდიშვილი/

ფოვიზმი ანუ ფერთა სიმფო

როგორც ყველა ადამიანს მეც მაქვს ჩემი სამყარო,სადაც ათასობით ფაფუკი ღრუიბელი დანავარდობს,ხოლო ფაფუკ ღრუბლებზე ნებივრობენ ფერადი ოცნებები,ოცნებები რომელნიც დედამიწასავით ბრუნავენ და უკრავენ მუსიკას,რომელიც ვარდისფერ გუგუნს ქმნის,იმ გუგუნს რომელიც ამ სამყაროს იცავს განადგურებისაგან.

ეს სამყარო მხატვრის მიერ დახატულ კუბისტურ ტილოს გავს,სადაც ოცნებები ჭრელი გეომეტრიული ფიგურებითაა შექმნილი.

ამ სამყაროდან დაბრუნების შემდეგ აიღებ ფუნჯს და შექმნი ფერთა სიმფონიას.

                                                                                               /გიორგი ოდიშვილი/

აგურისფერ სასახლეში

მდუმარე ტბასთან შავად შემოსილი ღამურები ვალს ცეკვავდნენ...

ჯადოქრები ღრუბლებიდან იყურებოდნენ, თვალდახუჭული ციკლოპებიც ცოცხებით ხელში ქვაფენილს ასუფთავებდნენ...

მინდორი განათებული გოგრებით იყო მორთული...

ფარდულებში ფრთები უკვე გასაყიდად იყო გამზადებული, ნიღბებიც აქვე იყიდებოდა...

აგურისფერ სასახლეში ჯეკი როიალთან იჯდა და უკრავდა მეწამული კარამელის მელოდიას...

წრუწუნები მონეტებით თამაშობდნენ...

დედოფალი მოჩუქურთმებულ დრაკონის ტყავის სავარძელზე იჯდა და გველის თვალებიდან იისფერ სხივებს ისვრიდა.

დაღამდა და ჯეკს ვოლანდიც ეწვია, შავ პაკეტში შეფუთული კანფეტები მიუტანა საჩუქრად, ჯეკმა სასახლეში შეიპატიჟა და გოგრის ნაყენი შესთავაზა...

ვოლანდი მდივანზე ჩამოჯდა, კვერთხი კედელზე მიაყუდა და გოგრის ნაყენი კატასტროფული სისწრაფით დალია.

დედოფალი კიბეებზე ჩამოსრიალდა და ხმამაღლა დაისისინა...

ჯეკმა სასახლის ჭიშკარი გააღო...

ვოლანდი და დედოფალი ვიწრო ქუჩაზე სასეირნოდ გავიდნენ, იქვე მდგომ ბავშვებს კალათაში ტკბილეული ჩაუყარეს და ცინიკური ღიმილით მიეალერსნენ, შემდეგ მიუახლოვდნენ ტბას სადაც ღამურები ვალსს ცეკვავდნენ, დედოფალი ტბაში შესრიალდა და გაუყვა ბილიკს, რომელიც ჰელოუინის ქალაქისაკენ მიდიოდა.

                                                                                              

                                                        /გიორგი ოდიშვილი/

ნახშიროჟანგის ბურთულები

ვიწრო ქუცაზე კლოუნები ჟანგბადის მწვანე ბურთულებით თამაშობდნენ , საფირონებიც მათთან ერთად აგუგუნებდნენ ვარდისფერ ოცნებას. დედამიწა კი თავისთვის ბრუნავდა, მის გარეთ მარსი ცეცხლოვან ცრემლებს ყრიდა. ღამურები ჭრელ სკაში მიფრინავდნენ, რათა შოკოლადის ვაშლები დაემზადებინათ.

სამეფო ტახტზე მოკლეფეხება წერო იჯდა და ნისკარტს ილესავდა, შემწვარ კატას ელოდებოდა საუზმეზე….

ღამურებს გული უცემდათ, ეშინოდათ დედოფალს მათთვის ბრჭყალები არ ჩამოერთმია.

დაღამდა…

მოვიდა დედოფალი, ხელში წითლად შეღებილი მაკრატელი ეჭირა, ღამურებს ფრთები ააწევინა და ერთი ხელის მოსმით ჩამოართვა ბჭყალები. მათ თვალები გაუყვითლდათ, ფრთები დაუწვრილდათ , სიკვდილის სუნი ეცათ და იქვე გაუქვავდათ სულები…

როგორც ამ სცენის მაყურებელმა მეც მოვიჭერი ფერადი ფრთები და მივუძღვენი ღმერთს, რომელსაც ოდესღაც ხელში ვეჭირე…

                                                                                              /გიორგი ოდიშვილი/

. . .

მოგაგონდება და მაინც იტირებ,

გული მარტოობას ბოლოს შეეჩვევა,

გონება უსწრებს ამ გულის ტკივილს,

ცაც ატირდება და ჩემთვის იტირებს.

ცხოვრება გაივლის და ბოლოს მიხვდები,

და გაგიჩნდება კვლავ ბევრი კითხვები,

მე აღარ ვიქნები, აღარც გიპასუხებ,

შენი ფიქრები ვეღარც მიმატოვებს.

და დროც გაივლის ჩემზე ძებნაში,

ვეღარ მიპოვი და კვლავ იწვიმებს

შენზე ვიფიქრებ, ეს გული ისევ ძგერს,

ამ ლექსის სტრიქონებს მე დღესაც შენთვის ვწერ...

                                                                                              /მირანდა გოგნაძე/

ოცნების ქარში

ქარმაც დაქროლა ეს ლოდინი დარჩა ლოდინად,

გაყინულ გულში სანთლით დადის ჩუმი ნიავი,

უიღბლო სიტყვები თავის წუხილს დასდევენ დარდად,

შენი სიტყვების მე გულუბრყვილო ბავშვივით მწამდა.

მე შენ გეტრფოდი შენ იყავი ჩემი ძღვის სივრცე,

შენი წუხილი მაფიქრებდა ამ ცხოვრებაზე,

ვერ ვხსნიდი რატომ რას  ხარობდი ყყველაზე მეტად,

ჩენს მეგობრებში შენი სახე მე მყავდა კერპად.

შენ დაგეძებდი, შენ გეძებდი მე ყველა ქალში,

შენი ფიქრებით მსურდა მეფიქრა ოცნების ქარში,

შენი სიტყვები დაჰქროდა დროში როგორც მზის სხივი,

მე ეხლაც მახსოვს ამის კითხვის დროს როგორც მიღიმი.

. . .

 თუ გულმა გულის ხმა ვერარ გაიგო,

თუ შენი სიტყვა მე არარ მესმის,

შენ არ იფიქრო რომ დარჩი მარტო,

აღარ იტირო შენ ეს არ გშვენის.

გახსოვდეს შენ, რომ არ გავხარ ყველას,

შენ ხარ დიადი და ერთადერთი,

ამ ცხოვრებში იპოვე კუთხე,

ამ ცხოვრებაში ჰპოვე ადგილი.

მე სულ ვერ ვიქნები, ოდესმე წავალ,

და გავუყვები ვარდისფერ ღრუბლებს,

მაინც ვიცოცხლებ მე შენს ფიქრებში,

რისი თქმაც მინდა ამას მიხვდები.

. . .

ისევ დაიწყეს ჭადრებმა ჩურჩული,

ისევ აღელდნენ ლურჯი ტალღები,

ისმის შორიდან ზვირთების თარეში

მე ისევ ვზივარ მარტო ღამეში.

გული კი ისევ ყვებოდა რიტმას,

მოგონებებიც მოჰქონდა წვიმას

ტალღების ხმაურში მელანდებოდი

მე ისევ მარტოდ გელოდებოდი.

სანაპიროსთან ღამე წვებოდა,

მოგონებებსაც თეთრად ათოვდა,

ფერმკრტალი შუქი შენს სახეს ჰგავდა,

რაღაც უსასრულო შორს მაინც ჩანდა.

. . .

როცა მთვარე ამოვა ცაზე,

და როცა კარი შეგიპყრობს სულით

როცა ვარსკვლავიც აღარ იქნება

არც მე ვიქნები, ინანებ გულით.

მაშინ წამოვა ცრემლების წვიმა,

და მარტოობაც ქუჩებს დნამავს,

დავრჩები მარტო, ინანებ წუთებს,

მე კი ღამეში გავყვები ქუჩებს.

წავალ, ბოლოჯერ გავყვები მთვარეს,

ის გამინათებს ცხოვრების ბილიკს,

შენ მაინც იფიქრებ რა იყო გუშინ,

ვერ დაივიწყებ ამ გულის ტკივილს.

გულიც აძგერდა, დროც კი გაჩერდება,

წამები თითქოს სადღაც გაილევა,

უჩემოდ მალე გავა ცხოვრებაც,

მაგრამ ის არასდროს განმეორდება.

იანვრის თოვლი

იანვარს თოვდა, და ისევ თოვდა

ლამაზად ათოვდათ სიონს და ქუჩებს,

ათოვდათ ძეგლებს, ათოვდა ვაჟას,

და გულიც თითქოს ამ წარსულს გავდა.

გზა იყო ფართო და უსასრულო

და მიჰყვებოდა მას  ერთი მოხუცი

მას აწუხებდა დარდი რაოდენ

ეს იყო გზა სასაფლაოსკენ.

იყო ზამთრის პირველი ღამე,

იყო დარდი და მწუხარებაც

სასაფლაოსკენ გზას შუქი ჰქონდა,

და მაინც ჩუმად და ნაზად თოვდა.

მოხუცი მდუმარედ გზას მიჰყვებოდა,

იჯდა სატრფოს წინ მუხლდაჩოქილი,

მოხუცის ცრემლი მის საფლავს ამკობდა,

საფლავს და მოხუვს კი თეთრად ათოვდათ.

ფერიცვალება

დღეს დაიფარა ზეცა ღრუბლებით

დღეს იყო ჩემი ფერიცვალება

ვხედავდი ჩუმად როგორ უსმენდი                                                                                

გაყინულ გულით სულის წვალებას.

ჩემი ცხოვრება თურმე ბრძოლაა                     

ბრძოლა გულსა და გონებას შორის

ჩემი ფიქრები გულის მონაა

ტკივილით სავსე სულში რომ მოქრის.

დღეს თუ გავიძლებ ცხოვრების დასჯას

დღეს თუ ავიტან განკითხვას  ბედის,

მე ისევ შევძლებ ბილიკზე გავლას

ბილიკზე რომელიც ყველაფერს შეცვლის.

დღეს დაიფარა ზეცა ღრუბლებით

დღეს იწყეს რეკა თურმე ზარებმა,

კიდევ ბევრი რამ მრჩება უთქმელი

უბრალოდ იყო ფერიცვალება...

                                                                                              /ხატია წიკლაური/

. . .

კვლავაც კიოდა ქუჩაში ქარი

და სიმარტოვის ფიქრები ძრწოდა

კიბეზე იჯდა მდუმარედ ბავშვი

და ჩუმ ოცნებებს ეფერებოდა.

მას ჰქონდა გული ტკივილით სავსე

მოგონებებიც დიდხანს ათოვდა

გულში იკლავდა,არას ამბობდა.

მერე რა რომ ის იყო ბავშვი

ისიც ყველაფერს ნათლად ხედავდა

მასაც სხვასავით სტკიოდა გული

თუმცა ტირილსაც ვეღარ ბედავდა.

კვლავ გაჰკიოდა ბოროტი ქარი

მოგონებების გლოვა ისმოდა

ის იყო ბავშვი,უბრალო ბავშვი

რომელსაც ქვეყნად არვინ იცნობდა.

                                                                                              /ხატია წიკლაური/

. . .

როდესაც ღამე ხატავდა სევდას

სულში მღეროდნენ ჩემი ფიქრები

მხოლოდ ორ სიტყვას იმეორებდნენ

აღარ უყვარხარ,აღარ სჭირდები.

ოცნება ნაზად ავლებდა ხაზებს

თითქოს დახატულ სიყვარულს შლიდა

მე დავყვებოდი ტკივილით ლანდებს

მაშინ როდესაც ძალიან წვიმდა.

მაშინ როდესაც ძალიან წვიმდა

მაშინ როდესაც ზეცას სციოდა

მესმოდა გულში ჩურჩული ფიქრის

მესმოდა სული როგორ ტიროდა.

წვიმა კი ისევ ნამავდა ღამეს

მე ვეძებდი მდუმარე თვალებს

ჩუმად დავდევდი ოცნების ლანდებს

რომ არასოდეს არ დამეკარგე.

                                                                                              /ხატია წიკლაური/

წარსულის წვიმა

ხედავ ისევ წვიმს უჩვენოდ გარეთ

წვიმის წვეთებმა დანამეს მიწა

ჩვენ თუ გავივლით ნაწვიმარ გზაზე

ვიღაც ვარსკვლავებს დაგვაფენს ციდან.

და მე მოგიტან ვარდისფერ სხივებს

ცივი ხელებით დაგიკრეფ იებს, 

გაჩუქებ გულით მოქარგულ ფიქრებს

უსაზგვრო სიტყვებს და კამელიებს.

წარსულის თოვლი დაგათოვს თმაში                

ისევ იქნება უიღბლო წვიმაც                

შორს მოგონებებს გავყვებით ქარში                                        

და ალბათ წამებს დაგვითვლის ვიღაც.   

                                                                                              /ხატია წიკლაური/