კვლავაც კიოდა ქუჩაში ქარი
და სიმარტოვის ფიქრები ძრწოდა
კიბეზე იჯდა მდუმარედ ბავშვი
და ჩუმ ოცნებებს ეფერებოდა.
მას ჰქონდა გული ტკივილით სავსე
მოგონებებიც დიდხანს ათოვდა
გულში იკლავდა,არას ამბობდა.
მერე რა რომ ის იყო ბავშვი
ისიც ყველაფერს ნათლად ხედავდა
მასაც სხვასავით სტკიოდა გული
თუმცა ტირილსაც ვეღარ ბედავდა.
კვლავ გაჰკიოდა ბოროტი ქარი
მოგონებების გლოვა ისმოდა
ის იყო ბავშვი,უბრალო ბავშვი
რომელსაც ქვეყნად არვინ იცნობდა.
/ხატია წიკლაური/
0 კომენტარები:
Post a Comment