ცხოვრება თოვლს გავს,რომლის გვერდებიც შავათაა შეფერადებული,მაგრამ მისი გარეკანი თეთრია,რადგან ის ემალება ხალხს,რომელთაც კრიტიკოსებს უწოდებენ,ემალება იმ ხალხს,რომელთა ფსიქიკა და შეხედულებები ენაში მდებარეობს და არა ტვინის უჯრედებში,ხოლო თოვლი შავი ჩრდილით არის ადამიანი,რომელსაც გააჩნია იმ ვარდისფერი გუგუნის განცდა,რომელიც ბევრ ალოგიკურ ადამიანს არ განუცდია,მე ვგულისხმობ ადამიანს,რომელსაც ყოველივე სიახლის ეშინია.
ამ გრძნობის დროს ადამიანი იკარგება შავ სივრცეში,სადაც ფერადი ოცნებები დანავარდობენ.
უცებ ნათდება ლამპიონები,რომელნიც გზას გინათებენ თეთრი უფსკრულისაკენ,ამ უფსკრულში ისმის მუსიკა,რომელიც ამ სივრცეში გიკავებს და ჩაგძახის სიტყვებს: "დედამიწა ბრუნავს".
/გიორგი ოდიშვილი/
0 კომენტარები:
Post a Comment