ბავშვობაში ერთ ფაფუკ ღრუბელზე ვიჯექი, საიდანაც ვხედავდი ჩემს ყველა ფერად ოცნებას.ვხედავდი თუ როგორ მიფრინავდა ცაში ფერადი ბუშტები,როგორ გალობდა ჩიტი ლამაზ ხეზე,რომლის ნაყოფსაც ოცნება ერქვა.ვხედავდი თუ როგორ აიჭრებოდა ფრანი ცაში და როგორ დაიწყებდა გუგუნს ვარდისფერი ოცნება.ეს ოცნებები გადაებმეოდნენ ერთმანეთს,შექმნიდნენ ფერად ჯაჭვს,უცებ თვალებში გადამფინებოდა ვარდისფერი ნისლი,რომელიც გზას მასწავლიდა სამყაროსაკენ,სადაც ფაფუკი ღრუბლები დანავარდობდნმენ.როდესაც ნისლი გაქრებოდა,გავახელდი თვალებს,დავინახავდი იმ დიდ ოცნებას,რომელსაც ასრულება არ უწერია.
დიდ ბილიკზე გამოჩნდებოდა შავი ფერის ფიგურა,ის მომკიდებდა ხელს,წამიყვანდა იმ სამყაროში სადაც წვიმიანი ქუჩა მელოდებოდა.
/გიორგი ოდიშვილი/
0 კომენტარები:
Post a Comment